Kasıb bir genc padşahın qızına aşiq olur. Bu ümidsiz sevdanı şeherin meşhur dervişine söyleyib kömek isteyir. Derviş: “Övladım, şeherin girişinde, düz yolun ağzında otur, kim ne deyir desin, kim ne soruşur-soruşsun, “Allah” de” – deye meslehet verir.
Yoxsul genc dervişin dediyini edir. Günlerle, aylarla şeherin girişinde oturub ancaq “Allah” deyir. Derviş de her gün yemek-içmek getirir. Bu “Allah” deyen genc çox keçmeden xalq arasında meşhurlaşır. Nehayet, bir gün padşah gencle maraqlanır. Dervişden genc haqqında melumat isteyir. Derviş hemin gencin zemanenin böyük insanlarından olduğunu deyir. Padşah cavanın yanına gelir. “Kimsen? Derdin nedir? Ne isteyirsen?” – deye soruşur. Genc yalnız “Allah” deyir, başqa heç bir söz danışmır. Derviş axşam gencin yanına gedib:
– Padşah sene “Gel sene qızımı verim” deyenedek nebade bir şey isteyesen” – deye berk-berk tapşırır.
Nehayet, bir gün padşah gelib: “Ne isteyirsen? İsteyirsen, qızımı sene verim?”– deyende genc dervişin heyret dolu baxışları qarşısında: “Yox” – deyir, – artıq onu da istemirem. Men başqa bir şey xatirine “Allah” dedim. Allah padşahı ayağıma getirib menim kimi miskin bir gence qızını teklif etdirdi. Allah üçün Allah deseydim, gör ne olardı? Men daha Ondan qeyrisini dilime getirmir, Ondan başqasını istemirem”
