İtalyan yazıçısı Susanna Tamaronun 1994-cü ilde qeleme aldığı "Üreyinin çağırdığı yere get” eseri uzun müddet İtaliyanın kitab satışında birinciliyi qoruyub saxlamışdır. Eser nenenin nevesine mektubları şeklinde tertib olunmuşdur. ABŞ-a oxumağa üz tutan nevesine özünün ve qızının hereketlerini başa salmağa çalışan nene, her gün mektublar yazıb saxlamaq qerarına gelir ki, ölümünden sonra bütün sirrler heqiqete qovuşsun.

Eserden seçilmiş hisseler

Onu ne zaman ekdiyimizi xatırlayırsanmı? On yaşındaydın ve artıq «Kiçik şahzade»ni oxumuşdun. O kitabı sene sinifden-sinife keçmeyin münasibetiyle hediyye olaraq almışdım. Hekayeye heyran olmuşdun.

***

Başqaları kimi bir qız olduğunu düşünerek seni heveslendirmek üçün gözel it cinsleri göster ve deyirdi: «Bu Cockere bax, ya da bu Lassiye necedir?» Sense donuz kimi ses çıxarır ve onu dinlemeden gedirdin.Qadının teeccübden üzünün ifadesinin nece deyişdiyini xatırlayırsanmı? Heç cür tesevvür ede bilmirdi ki, bele eybecer bir ite sahib olmaq isteyirsen. Heqiqeten de Busk balaca idı, amma balaca olmasına baxmayaraq dünyanın bütün cinslerinin xüsusiyyetlerini daşıyırdı. Qurd kimi başı, ov iti kimi sallaq ve yumşaq qulaqları, nazik ayaqları, tülkü kimi quyruğu, doberman kimi qara tükleri vardı.

***

Yetimmi? İnsanın nenesi ölerse bele demek olarmı? Emin deyilem. Belke de neneler, babalar, itmişleri adlandırmağa deymeyecek aksesuarlar olaraq görünürler.İnsan baba ve nenesinden, ne yetim, ne de dul qalır. Onları ucsuz-bucaqsız yolların birinde tebietin qanunu olaraq sanki bir çetiri unudan kimi buraxırıq.

***

Xeyli yaşadığım ve daha çox insan itirdiyin üçün artıq bilirem ki, eslinde ölüler yalnız yoxluqları ile deyil, – onlarla bizim aramızda söylenilmeyen sözler üzünden insana ezab verirler.

***

Yara ne qeder böyük ve derindirse, etrafında yaranan zireh da o qeder güclü olur.Amma sonra, uzun zaman geyilen bir geyim kimi en çox istifade olunan yerlerinden köhnelir, tikişleri sökülür ve ani bir hereketden

[1] 2 3 ... 7 >>