Gözlerimi ilk defe açıb dünyaya baxanda ve ilk nefesimi içime çekende sevdim seni. Senin üzüne güldüm ilk defe ama meni bu qeder ağladacağını bilmirdim.
Herşeyi geride qoyub gedirem en esası da “seni”. Sen heç vaxt meni qebul etmedin. Bunu heç vaxt deyişdire bilmeyeceyimi bilirem. Yorulmuşam otağımda oturub sessizce senin güneşinin doğmağını, meni ve dünyamı aydınlatmağını gözlemekden. Bu qeder zeif olmaq istemirem.Seni çox sevmişdim. Çox sevmiş ve çox inanamışdım.
Her yıxılanda elimden tutub qaldırmağını, her ağlıyanda göz yaşımı silmeyini, her üşüdüyümde isti nefesini hiss edeceyimi, gece yuxudan qorxub duranda meni qucaqlayacağını fikirleşmişdim. Her defe gelmeyini gözledim ama GELMEDİN……
Dizlerimi yere qoyub qışqırmağa başladım: Allahım bu dünyada yaşayacaq qeder gücüm yoxdu. Bu dünyada, bu qaranlıqda yaşamaq istemirem Allahım al meni yanına, yaşamaq istemirdim ama yene senin üçün her şeye dözürdüm.
Açılacaq her teze günde daha da ezab çekirem. Men her şeyin bu qeder çetin olduğunu bilmirdim. Sensizliyin meni bu qeder incideceyini bilmirdim.
Niye yanımda olmadın?
Niye her defe çığırıb ağlayanda tutmadın elimden, silmedin senin üçü axan yaşı gözlerimden?
Niye her defe mene çekdirdin bütün derdleri?
Niye hemişe meni keçirtdin en çetin sınaqlarından?
Niye hemişe seni sevdiyimi bile-bile mene zülm eledin?
Niye axı? “HEYAT” niye eledin bunları mene? Tek günahım seni sevmek ve senin de meni sevmen ve qebul etmen idi. Çox şey istedim?
